Van donker naar licht: Vingerhoedskruid

Deze zomer daagt uit. Eergisteren op de fiets verlangde ik naar wanten. Het was donker, een grijze lucht  met zware wolken.  Het was 21 juli! Zo anders dan nu: eindelijk zonnig en warm. Ik had er haast niet meer op gerekend.

Ik zal  het wel projecteren, maar het lijkt alsof de bloemen in onze tuin daar ook niet meer op gerekend hebben. Er bloeien veel bloemen, meer soorten dan andere jaren, maar ze zijn later gaan bloeien,  en sommige bloeien ook veel langer door dan anders, zoals het vingerhoedskruid.

klimmend naar het licht

gegroeid uit vocht en schaduw

reikt de laatste kelk

Ik kan het niet laten me in te leven in dit beeld. Vingerhoedskruid heeft voordat het gaat bloeien een lange aanlooptijd gehad. Twee jaar blijft hij met zijn bladrozet, dicht bij de vochtige grond, in de schaduw. En dan ineens die metamorfose. Steeds hoger reiken, steeds verder weg van wat je gevormd heeft, en waar je vandaan komt . Zou het kunnen dat wat nu voorkomt als zo anders dan wie je in wezen bent, wel  het materiaal is vanwaaruit je bent gaan opbloeien? Dat bloeien dat zo heerlijk is, dat je er niet mee wilt ophouden?