Bloemenreading: iris in de sneeuw

Gisteren zag ik ineens deze iris in de tuin. Zij staat vlakbij het hekje dat de achtertuin met de oprit verbindt. Zij moet er al een paar dagen hebben staan bloeien, maar gisteren zag ik haar pas. Ik was getroffen, omdat ik hooguit sneeuwklokjes of krokussen had verwacht, maar niet deze iris. Ergens weet ik dat het een bloem is van een bolletje dat ik een paar jaar geleden heb gekregen voor Sinterklaas. Het was en is koud al dagen. Het vriest zo’n drie tot vier graden. Vrijwel overal ligt nog sneeuw in de tuin, maar rond dit bloemetje, lijkt de sneeuw wel gesmolten. Nergens anders in de tuin bloeien al bloemen. De kleuren lijken bleek, maar dichterbij zie ik welke mooie kleuren aan de binnenkant zitten. Het lijkt wel of ik naar de blekere buitenkant van de bloemblaadjes kijk. Van binnen zijn de kleuren feller en warmer: brandt een vuurtje, wil ik hier met enige overdrijving schrijven. Vuur in de vrieskou. Gesmolten sneeuw, door zo’n klein bloemetje veroorzaakt? Koud en warm, ook in de bloemkleuren: het koude blauw en wit in contrast met het warme geel oranje bruin.  De vorm is bijzonder: de driehoek. De ruitvorm van de bladeren, de scherpe punten die ontstaan door het omkrullen van het blad. Er zijn niet veel bloemen die dat hebben.

Natuurlijk vroeg ik mij gisteren af wat deze bloem aan mij wilde vertellen. Dat is tenslotte mijn werk. Maar ik vond het moeilijk. Voor anderen een reading doen vanaf een bloemenfoto is een stuk makkelijker vind ik. Dan word ik niet gehinderd door allerlei bijgedachten en wensen. Ik ken de mensen die om een reading vragen doorgaans niet. Waar gaat het hier om, vroeg ik mij af: wat is het thema en wat voel ik daarbij. Ik kwam gisteren niet verder dan dat het plotseling verschijnen van deze bloem mij heel erg getroffen had. En dan vooral de felle kleuren. De kracht van de vorm van deze bloem en  het feit dat er geen sneeuw rond de stengel ligt. Alsof vanwege dit bloemetje de sneeuw gesmolten was. Kracht en warmte is het dus wat deze bloem me gaf. Daar moest de boodschap om gaan. Ik maakte een haiku:

Op een winterdag

bloeit plotseling een iris

omkranst door sneeuw

Vandaag weet ik dat dit inderdaad de boodschap van de iris moet zijn. Er zijn momenten in een leven waarin je beseft dat er iets onomkeerbaars is gebeurd, waar je tijd voor nodig hebt om dat te accepteren. Gisteren kon ik nog niet weten dat ik wat de iris met mij wil delen, nu hard nodig heb. Ik  ben daardoor verrast en dankbaar.