In de struikheide
wiegen duizend dauwdruppels
in hun hangmatjes
Ieder jaar in de herfst krijg ik dat speciale gevoel als ik buiten in het bos loop: een soort blijdschap en ook een dankbaar, rijk gevoel. Die kleuren! De stilte in de vochtige lucht, en het zonlicht dat in stralen langs de boomstammen schijnt.
En een rijke oogst. Ik heb gehoord dat er dit jaar enorm veel appels en peren zijn, maar ook dichtbij huis: er waren zoveel wijnbessen in onze tuin die nog steeds mooier wordt.
Dankbaarheid is een gevoel dat mij aanzet tot willen geven. Maar hoe doe je dat aan de natuur?
Door de bloemenreadings en bloemenwandelingen, weet ik dat de natuur volop geeft, en communiceert. Planten en bloemen staan open voor contact. Je kunt er gerust mee 'praten' en weten dat er geluisterd wordt. In deze tijd lijkt de natuur extra bezield. Zij heeft maximaal gegeven en gaat nu een periode van rust in. Zou het niet prachtig zijn iets terug te doen, bijvoorbeeld in de vorm van een haiku?
Een haiku is een van oorsprong Japanse versvorm van 17 lettergrepen. Dit verhaal begint met een haiku, gegeven aan de struikheide. Haiku 's maken is dus oeroud en ontstaan uit een Oosterse cultuur, maar in opkomst in het Westen. In Japan kende men het Shintoïsme, een religie waarin de natuur bezield is en Goddelijk. In Nederland kent men dit niet, maar het idee van de levende natuur en het gevoel dat wij daar deel van uitmaken, en dus ook actief in kunnen zijn, neemt toe.
Ik stel voor om als deel van die levende natuur eens een haiku te geven aan iets in de natuur dat je geraakt heeft. In het kader van het 10 jarige jubileum van het nationaal park Utrechtse Heuvelrug, bieden mijn collega Gon Mostert en ik een haikuwandeling aan, kostenloos, op 12 oktober om 14.00 uur bij het chalet Helenaheuvel in Doorn. Je bent van harte uitgenodigd om mee te doen. Geef je van te voren wel even op via de email: dorinehaveman@gmail.com
En, toeval bestaat niet, vanmorgen las ik dit prachtige gedicht van M. Vasalis.
WANDELING IN DE HERFST
Langs de gehurkte huisjes, met hun hard, dik haar
over hun voorhoofd, de verlaten tuinen, waar
de bonestaken biddend met hun maagre vingers staan
- tussen verwildrend loof stijgt af en toe de dunne rook van vuren
en ver, tussen de hese, wit-uitgebeten, roodgesteelde grassen
blinkt het onzegbaar dorstverwekkende en schoongewassen
water van meertjes, die alleen maar in de herfst bestaan-
daar zijn wij, - zorgeloze neuriënde man,-
des zomers langs gegaan,
Nu loop ik er alleen en langzaam en ik stond
lang op de smalle brug, hoog boven de gezwollen stroom
waarin grassen schuin het trage water wervlen deden.
Daar leek het land haast hol:
de donkre bodem van de heldre bol,
die de kristallen hemel ermee vormde.
Ver in het bos praatte een kind tegen een hond
zo helder en onzichtbaar,
dat ik m 'als een blinde voelde.
Heeft al 't verlangen en de onrust van de zomer
geleid tot dit volmaakte, heldre ogenblik,
of is mijn hart verkoeld, is dit de eerste vorst?
Het water blinkt. Ik heb nog altijd dorst.
M. Vasalis
